"Κάποιοι είδαν το φεγγάρι". Αδημοσίευτο ποίημα του Χριστόφορου Τριάντη

ΚΑΠΟΙΟΙ  ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Μυστική κλωστή του φεγγαριού

ενώνει  άπειρο κι ευτυχία .

Τ’ αστέρια  ταξιδεύουν στις άχρονες θάλασσες ,

κουβαλώντας τις ευχές των παιδιών.

Η  νύχτα αργεί να φύγει 

απ’  τις κορφές των δέντρων.

Μάγοι την κρατούν αιχμάλωτη

για να  πετάξουν με τα φτερά των δράκων,   

ως τ’ αυγουστιάτικο  φεγγάρι .

Βραχμάνοι ιερείς καίνε τους νεκρούς ,

κοιτάζοντας τον κόκκινο  ουρανό .

Ινδιάνοι των ερήμων  χρυσόσκονη μαζεύουν,

ακούγοντας τις μελωδίες της σελήνης .

Πορτογάλος ναυαγός το φεγγάρι του Αλγκάρβε  

στην άμμο ζωγραφίζει ,

κάνοντας τον σταυρό του,

πλάι στον τάφο ενός  ποιητή .

Χριστόφορος Τριάντης

Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ ΜΑΛΛΙΔΗ

Ο Αλκιβιάδης Μαλλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Επί 25 χρόνια εργάζεται ως δημοσιογράφος στη δημόσια τηλεόραση στους τομείς του αμυντικού και του πολιτικού ρεπορτάζ.
Έχει θητεύσει ως αρχισυντάκτης σε τηλεοπτικές εκπομπές και έχει συμμετάσχει σε δεκάδες  δημοσιογραφικές αποστολές στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία και τη Βόρεια Αφρική. Εκείνο που διαπιστώσαμε ανατρέχοντας στην προσωπική του ιστοσελίδα http://www.alkiviadismallidis.com/  είναι ότι τόσο τα ποιήματά του όσο και τα πεζά του κείμενα τα διακρίνει
μια ιδαίτερη ευαισθησία, που ξεκινάει από την κατανυκτική αλήθεια του προσωπικού βιώματος και φτάνει σε έναν βαθύ κοινωνικό ανθρωπισμό.

 

Πρόσφατα (Απρίλιος 2016) κυκλοφόρησε η τελευταία ποιητική συλλογή του Αλκιβιάδη Μαλλίδη με τίτλο "Ο Ηδονιστής", από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, με 33 ποιήματα στα οποία, όπως ο ίδιος ο ποιητής επισημαίνει, «ο πόνος είναι το διεγερτικό του, το παυσίπονο ενός μεγαλύτερου πόνου».
Διαβάστε μια επιλογή ποιημάτων από αυτή τη συλλογή:

◼  Υπηρέτησέ με

◼  Παίρνεις τον έλεγχο μέσα στη λάμψη της νύχτας

◼  Ακούστε με άγγελοι

◼  Υποτροπιάζουμε στην ηδονή

"Το ανθρώπινο κοπάδι" είναι ένα ποίημα από τη συλλογή "Φωτόνια" (2009, εκδ. Δαρδανός) που μας συγκίνησε ιδαίτερα. Μπορείτε να το ακούσετε να το απαγγέλει ο ίδιος ο ποιητής στο βιντεο που ακολουθεί.

Το ανθρώπινο κοπάδι

Ερχόμαστε από πολύ μακριά
από ένα λαμπερό, βαθυκόκκινο άστρο,
στις όχθες του χρόνου γεννημένοι,
χορδές που πάλλουν στην ουράνια κιθάρα
Είμαστε πόλοι της λάβας και του πάγου
ορμώμενοι από όνειρα θαμπά,
ανθισμένοι άκανθοι, αποκομμένοι κόκκοι
στην έρημο την άπνοη και το σκοτάδι
Ερχόμαστε από την αγάπη,
από ένα ζεστό, εμπύρετο φως
που στη μετέωρη ψυχή μας αναβρύζει,
καθώς η αχτίδα διασπά τα ακούνητα νέφη
Ερχόμαστε από μέσα μας βαθιά
από μια πλέουσα, υποχθόνια πόλη,
στις φλέβες μας κυλάει το αίμα των προπατόρων
και οι πράξεις που θα γίνουν αναμνήσεις
Μέσα στα χέρια μας κρατούμε όλες τις εποχές
και όλες τις διακλαδώσεις του μέλλοντος
και όσο εμείς γεννιόμαστε, θα υπάρχει θάνατος
και όσο εμείς πεθαίνουμε, θα υπάρχει ζωή
Είμαστε το ανθρώπινο κοπάδι
σε μια γωνιά του ανεξήγητου κόσμου,
δημιουργήματα της τύχης και της ανάγκης,
ανώτερη φυλή του εφήμερου

Διαβάστε περισσότερα για το λογοτεχνικό έργο του Αλκιβιάδη Μαλλίδη εδώ:

"Άψε σβήσε" του Δημήτρη Π. Κρανιώτη

Παραβίασες τα σύνορα
που έθαψαν
το γνώθι σαυτόν,
γκρέμισες φυλακές
πίσω από κουρτίνες
που πυρπόλησε
η σπίθα της οργής σου,
χωρίς ουρλιαχτά,
χωρίς ψιθύρους,
στο άψε σβήσε,
έτσι απλά
γέννησες φως
σαν αγκάλιασες
όσα δεν λέγονται
(μα γράφονται)
στο σκοτάδι.