Άρης Αλεξάνδρου, ποιήματα

Άρης Αλεξάνδρου  - Τὸ μαχαίρι Ὅπως ἀργεῖ τ’ ἀτσάλι νὰ γίνει κοφτερὸ καὶ χρήσιμο μαχαίρι ἔτσι ἀργοῦν κι οἱ λέξεις ν’ ἀκονιστοῦν σὲ λόγο. Στὸ μεταξὺ ὅσο δουλεύεις στὸν τροχὸ πρόσεχε μὴν παρασυρθεῖς μὴν ξιπαστεῖς ἀπ’ τὴ λαμπρὴ ἀλληλουχία τῶν σπινθήρων. Σκοπός σου ἐσένα τὸ μαχαίρι. Μέσα στὶς πέτρες

Κι ὅμως δὲν αὐτοκτόνησα. Εἴδατε ποτὲ κανέναν ἔλατο νὰ κατεβαίνει μοναχός του στὸ πριονιστήριο; Ἡ θέση μας εἶναι μέσα δῶ σ’ αὐτὸ τὸ δάσος μὲ τὰ κλαδιὰ κομμένα μικσοκαμένους τοὺς κορμοὺς μὲ τὶς ρίζες σφηνωμένες μὲς στὶς πέτρες.    «Εὐθύτης ὁδῶν», 1959   Νεκρὴ ζώνη Μὲ τὶς λέξεις σου νὰ εἶσαι πολὺ προσεχτικὸς ὅπως εἶσαι ἀκριβῶς μ’ ἕναν βαριὰ τραυματισμένο ποῦ κουβαλᾶς στὸν ὦμο. Ἐκεῖ ποὺ προχωρᾶς μέσα στὴ νύχτα μπορεῖ νὰ τύχει νὰ γλιστρήσεις στοὺς κρατῆρες τῶν ὀβίδων μπορεῖ νὰ τύχει νὰ μπλεχτεῖς στὰ συρματοπλέγματα. Νὰ ψαχουλεύεις στὸ σκοτάδι μὲ τὰ γυμνά σου πόδια κι ὅσο μπορεῖς μὴ σκύβεις γιὰ νὰ μὴ σούρνονται τὰ χέρια του στὸ χῶμα. Βάδιζε πάντα σταθερὰ σὰν νὰ πιστεύεις πὼς θὰ φτάσεις πρὶν σταματήσει ἡ καρδιά του. Νὰ ἐκμεταλλεύεσαι κάθε λάμψη ἀπ’ τὶς ριπὲς τῶν πολυβόλων γιὰ νὰ κρατᾶς σωστὸν τὸν προσανατολισμό σου πάντοτε παράλληλα στὶς γραμμὲς τῶν δυὸ μετώπων. Ξεπνοϊσμένος ἔτσι νὰ βαδίζεις σὰν νὰ πιστεύεις πὼς θὰ φτάσεις ἐκεῖ στὴν ἄκρη τοῦ νεροῦ ἐκεῖ στὴν πρωινὴ τὴν πράσινη σκιὰ ἐνὸς μεγάλου δέντρου. Πρὸς τὸ παρόν, νὰ ’σαι πολὺ προσεχτικὸς ὅπως εἶσαι ἀκριβῶς μ’ ἕναν μελλοθάνατο ποὺ κουβαλᾶς στὸν ὦμο.    «Εὐθύτης ὁδῶν», 1959   Ἐπιστροφὴ   Ἔτσι ποὺ γυρίσαμε γυαλίζουνε οἱ ράγιες στὸ σκοτάδι ἀπ’ τὴν πολλὴ σιωπὴ ἔτσι ποὺ γυρίσαμε βρήκαμε τοὺς εἰσπράκτορες σφαγμένους καὶ τὸ πεντακοσάρικο γιὰ τὸ εἰσιτήριο θὰ μᾶς περισσεύει καὶ τὰ τέσσερα χρόνια γι’ αὐτὸ ποὺ λέγαμε ζωή μας θὰ μᾶς λείπουν ἔτσι ποὺ γυρίσαμε κι οἱ δρόμοι προχωρᾶνε τετραγωνίζοντας τὴν ἄδεια πολιτεία σὲ πένθιμους φακέλους κι αὐτὸς ὁ ἀστυφύλακας περνάει καὶ χασμουριέται Θεέ μου! ἃς μίλαγε τουλάχιστον αὐτὸς κι ἅς μοῦ ζητοῦσε τὴν ταυτότητά μου.    «Ἄγονος γραμμή», 1952