ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ

Kική Δημουλά - AΣEBEΣ TO KANONIKO

Τρελάθηκες δύση; Βγάλε ἀμέσως τὰ κόκκινα ντροπὴ στὴν κηδεία σου πᾶς.  Ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» 2007   H ΛYTPΩΣH THΣ MAΓΔAΛHNHΣ Ἐπιτέλους ἔμπηξα τὸ χαριστικὸ καρφὶ στὸ πάθος μου γιὰ σένα τετέλεσται ὅλα στὸν μέσα καὶ τὸν ἔξω μου σταυρὸ κι ἔτσι, δίχως θρήνους ἀπαθὴς κατεβάζω τυλιγμένο μὲς στὸ λευκὸ σεντόνι τῶν μαλλιῶν μου τὸ ἄψυχο διωγμένο φίλημά μου ἀπὸ τὰ ἀπαρνητικά σου πόδια τὰ ὄξινά σου χείλη μόνη μου τὸ σηκώνω δὲν ἔχει κὰν τὸ ἰδεολόγο ἐκεῖνο βάρος ποὺ ἀποκτᾶ μιὰ στέρηση ὅταν τὴν κληρονομεῖ ἡ ἱστορία ἄχ, πανάλαφρος ἀπέμεινε ὁ θάνατος τοῦ πόθου μου γιὰ σένα φυσικὸ ἔχει κλαπεῖ ἀπὸ μέσα τοῦ τὸ σῶμα μέτρα πόσους αἰῶνες ἤκμασε φρενῆρες σφαδάζοντας ἐπάνω στὴν παγερὴ ἀπάρνησή σου γατζωμένο καὶ τώρα ποὺ ἀποχωροῦν αἳ μυροφόροι μοῖραι μία μία κι ἔμεινα μόνη μὲς στὸ ἄδειο γεγονὸς ἀνασηκώνω τὸ καπάκι ποὺ σκεπάζει αὐτὰ ἐδῶ τὰ πτώματα ποὺ γράφω καὶ θλιμμένη γελῶ παρατηρώντας πῶς ζάρωσε τί γερόντιο ἔθιμο ἀπέμεινε ὁ ἔρως μου γιὰ σένα ἀλλὰ καὶ τί γραΐδιο κωμικὸ τί μάταιο ἡ μὴ ἀνταπόκρισή σου τετέλεσται ὅλα Χριστέ μου. Τήρησα ὡστόσο εὐλαβῶς τὸ ἔθιμο τῆς ὀδύνης καὶ φέτος. ΠPOΣEXE Ὅταν στρώνεις τὸ τραπέζι πρὶν καθίσεις νὰ ἐλέγχεις σχολαστικὰ τὴν ἀντικρινή σου καρέκλα ἂν εἶναι γερὴ μήπως τρίζει μήπως χαλάρωσαν οἱ ἐγκοπὲς μήπως φαγώθηκαν οἱ ἁρμοὶ ἂν ὑποσκάπτει τὸ σκελετὸ σκουλήκι γιατί ἐκεῖνος ποὺ δὲν κάθεται γίνεται κάθε μέρα ὅλο καὶ πιὸ βαρύς  ΣTO KAΣEΛAKI Δυὸ τρεῖς φωτογραφίες πρόσφατες σχετικὰ τὶς ἔχω κρεμασμένες δίπλα στὰ κλασικὰ ταγιέρ μου εὔκολα τὶς βρίσκω. Οἱ παλιὲς ἔχουν ἀποθηκευτεῖ ξεχασμένες σ’ ἕνα κασελάκι ξύλινο ζωγραφισμένο ἀπ’ ἔξω μὲ Διονύσου σταφύλια. Μοῦ τὸ ἔστειλαν κάποτε δῶρο κάτι φιλικά μου ἀμπέλια. Ἀναδεύω. Χρειάστηκα ἐκτάκτως τὸ πιστοποιητικὸ μιᾶς θάλασσας ἀδύνατον νὰ βρῶ πότε καὶ ποὺ βυθίστηκε. Στὸ βυθὸ κατεβαίνω ψάχνω εἰσχωρῶ στὰ ναυάγια Θεέ μου πόσα πρόσωπά μου βρίσκω σὰν ὄστρακα κολλημένα στῶν ματιῶν τὰ θαμπὰ φινιστρίνια λίγα λίγα τ’ ἀνεβάζω στὸ κατάστρωμα τοῦ φωτὸς τ’ ἀπιθώνω ξαναβουτάω φέρνω κι ἄλλα πρόσωπά μου στὴν ἐπιφάνεια ἀπίστευτο κοίτα πόσες φορὲς ἄρα δὲν εἶναι τόσο σύντομη ὅσο λέμε, ἡ ζωὴ ἀλλὰ καὶ σύντομη νὰ εἶναι ἕνας λόγος παραπάνω νὰ ἐπαίρομαι, πόσες φορὲς μέσα σὲ μία τόσο σύντομη ζωὴ ἀφθόνησε νὰ πεθαίνω. Καὶ μὲ τί φωτογένεια. Ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» 2007